Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο εγκέφαλός μας είναι από τη φύση του κατασκευασμένος ώστε να εκφράζουμε την αλήθεια με μεγαλύτερη ευκολία και πειθώ από ότι τα ψέματα. Όμως Βέλγοι ερευνητές αναφέρουν ότι όσο περισσότερα ψέματα λέει κάποιος τόσο περισσότερο «εκπαιδεύεται», μέχρις ότου κάποια στιγμή φτάνει στο σημείο να μπορεί να ψεύδεται με απόλυτη φυσικότητα και πειστικότητα.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου Γκεντ στο Βέλγιο χώρισαν μια ομάδα εθελοντών φοιτητών σε τρεις ομάδες και τους έβαλαν να παίξουν ένα παιχνίδι αλήθειας και ψέματος που είχαν σχεδιάσει οι ίδιοι.
Όσο οι εθελοντές έπαιρναν μέρος στο πείραμα, οι ερευνητές μελετούσαν την εγκεφαλική λειτουργία τους.
Οι ερευνητές προσπάθησαν να διαπιστώσουν αν και τι είδους μεταβολές μπορούν να επέλθουν στην κυρίαρχη φυσική τάση του ανθρώπου που είναι η έκφραση της αλήθειας.
Όπως διαπίστωσαν, ο εγκέφαλος έχει πολύ πιο έντονη δραστηριότητα όταν επιχειρείται να εκφραστεί κάποιο ψέμα απ’ ότι όταν αναφέρεται η αλήθεια αφού θα πρέπει να ξεπεραστούν γνωστικά αλλά και άλλα ανασταλτικά εμπόδια που συνοδεύουν τη διατύπωση ενός ψέματος.
Έτσι, αυτός που λέει ψέματα εγκεφαλικά «κοπιάζει» πολύ περισσότερο απ’ ότι όταν λέει την αλήθεια.
Αυτή η λειτουργία του εγκεφάλου κάνει τον άνθρωπο να δυσκολεύεται όταν πρέπει να πει ψέματα αλλά και το ίδιο το ψέμα να γίνεται ανιχνεύσιμο από τους άλλους.
Οι ερευνητές είδαν ότι ο εγκέφαλος των ατόμων που συνηθίζουν να ψεύδονται αρχίζει σταδιακά να «προσαρμόζεται» και η αρχική καθυστέρηση και δυσκολία που αντιμετωπίζει ο εγκέφαλός τους για να οργανωθεί στη διατύπωση του ψέματος τελικά παύει να υφίσταται.
Όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, ο χρόνος αντίδρασης του εγκεφάλου σε εκείνους που έλεγαν την αλήθεια και σε άτομα που λένε πολλά ψέματα είναι ακριβώς ο ίδιος. Με απλά λόγια ο εγκέφαλος «εκπαιδεύεται» και αυτός στο ψέμα και έτσι είναι πιθανό να ξεγελαστεί ακόμη και ένας ανιχνευτής ψεύδους αν το άτομο που εξετάζεται είναι παθολογικός ψεύτης.
Πολύ ενδιαφέρον. Αναρωτιέμαι αν σε κάποιον βαθμό ισχύει το ίδιο και για όσους γράφουν μυθιστορήματα και γενικότερα φανταστική λογοτεχνία. Δεν υπαινίσσομαι πως ο λογοτέχνης θα έπρεπε καθώς γράφει να εκπαιδευτεί στο να λέει κιόλας πειστικά ψέματα, σαφώς το θεωρώ βλακώδες και ανέντιμο αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡωτάω απλώς από... λογοτεχνική περιέργεια :)
Αγαπητέ φίλε Sharpedon...καλώς μας ήρθες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει μεγάλη διαφορά, κατά την άποψή μου πάντα, μεταξύ ψέματος και φαντασίας.
Με τη φαντασία μας και μάλιστα γράφοντας κάποιο μυθιστόρημα, χρησιμοποιούμε «θεμιτά ψέματα» που δεν έχουν σκοπό να βλάψουν κάποιον.
Ο Βέρν για παράδειγμα, έγραφε πράγματα φανταστικά και σίγουρα δεν προσπαθούσε να μας βλάψει ούτε να μας πείσει ότι ήταν αλήθειες, όλοι γνωρίζουμε ότι ήταν δημιουργήματα της φαντασίας του και παρ’ όλα αυτά μας άρεσαν πάρα πολύ!
Η «φανταστική λογοτεχνία» έχει τη δική της μορφή που την κάνει να ξεχωρίζει από τα άλλα είδη λογοτεχνίας, διότι εκ των προτέρων ξέρουμε ότι αναφέρεται σε πράγματα που δεν έχουν συμβεί, ούτε και θα μπορούσαν να συμβούν, σύμφωνα πάντα με την επιστήμη.
Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!!