Σελιδες

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Τα παιχνίδια του Χθες και του Σήμερα

Ένα άλμπουμ παιδικών αναμνήσεων είναι πάντα ένα θέμα πολύ αγαπημένο.
Στιγμές όμορφες σε γειτονιές που μεγαλώσαμε, εκεί που παίξαμε τα πρώτα μας παιχνίδια, εκεί που γνωρίσαμε τα πρώτα φιλαράκια μας και κάναμε τα πιο απίθανα και τρελά μας όνειρα, απεικονίζονται σε ένα τέτοιο φωτογραφικό υλικό του παρελθόντος.

Έτσι βρέθηκα πρόσφατα να κρατώ με συγκίνηση το άλμπουμ των παιδικών αναμνήσεων στα χέρια μου γυρίζοντας δεκαετίες πίσω, αναπολώντας πώς ήταν τότε τα παιχνίδια της εποχής μας, χωρίς τη σημερινή εμπορευματοποίηση. Παιχνίδια όπως το κρυφτό το κυνηγητό, οι βώλοι, τα ξύλινα σπαθιά, αγαπημένο παιχνίδι των αγοριών, παίζοντας και φωνάζοντας στις πλατείες και στις αλάνες, το κουτσό το λάστιχο το σχοινάκι, τα μήλα και τόσα άλλα, που μέσα στην απλότητά τους μας γέμιζαν με ενθουσιασμό, δράση φαντασία και μαγεία
"Τα παιχνίδια είναι μέσο φυσικής και ηθικής ανάπτυξης" λέει ο Karl Groos.
Πολλά τα οφέλη μέσα από το ομαδικό παιχνίδι : μαθαίνουν τα παιδιά μας να κοινωνικοποιούνται, να αγωνίζονται, να συναγωνίζονται, να πειθαρχούν στους κανόνες του παιχνιδιού, να υιοθετούν κοινωνικούς ρόλους, να ασκούν το πνεύμα τους, να συνεργάζονται και να διατηρούν τη φυσική τους κατάσταση.

Σήμερα τα παιδιά μας απολαμβάνουν το παιχνίδι; Χαίρονται και ψυχαγωγούνται όσο τους χρειάζεται;

Σήμερα, δυστυχώς, οι αλάνες της γειτονιάς μας πέθαναν. Αυτές είτε αξιοποιήθηκαν ή βρίσκονται, όσες ακόμα υπάρχουν, σε πρόγραμμα μελλοντικής αξιοποίησης. Αιχμάλωτα πια στις ηλεκτρονικές αλάνες τα παιδιά πιστεύουν ότι ο υπολογιστής τους προσφέρει γνώση και ψυχαγωγία.
Το φορτωμένο πρόγραμμα τους από τα σχολικά μαθήματα και από άλλες επιμορφωτικές δραστηριότητες που τους έχουμε ως γονείς προσθέσει ( μουσική κολυμβητήριο, ξένες γλώσσες, χορό και άλλα ) τα έχουν κάνει να στερούνται και να απολαμβάνουν λιγότερο παιχνίδι. Ο χρόνος τους δεν είναι επαρκής, είναι αναγκαίο, όμως, να ψυχαγωγηθούν αλλά πως;

Η τηλεόραση έχει λάβει ρόλο με παιδικά προγράμματα, κινούμενα σχέδια, βιντεοπαιχνίδια, DVD που συρρικνώνουν την κρίση τους και ακρωτηριάζουν τη φαντασία τους. Βομβαρδισμένα από τις διαφημίσεις της, κολλημένα στο σπίτι με παιχνίδια περιττά τις περισσότερες φορές απομονώνονται, αποξενώνονται, γίνονται παχύσαρκα και υπερκαταναλωτικά.
Οι ουσιαστικές ανάγκες των παιδιών δεν καλύπτονται μέσα από τα πολλά παιχνίδια που μπορεί να τους αγοράζουμε αλλά από το πώς και πόσο ασχολούνται μ’ αυτά.

Μια πρόσφατη παγκόσμια μελέτη σε ερωτήματα που έθεσαν σε παιδιά και γονείς έδειξε ότι το 73% των παιδιών θα προτιμούσαν να παίζουν με τους γονείς τους, το 45% των γονέων πιστεύουν ότι δεν έχουν αρκετό χρόνο για να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, το 46% των γονιών νιώθει αισθήματα ενοχής, επειδή δεν ξοδεύουν αρκετό χρόνο μαζί τους.
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι μπορούμε να κάνουμε ως γονείς γι’ αυτά;
Συμπαράσταση, παρακίνηση, προώθηση της αυτενέργειας και της πρωτοβουλίας του παιδιού περισσότερη διαλεκτική και συναισθηματική επικοινωνία μαζί τους είναι παράγοντες που θα βοηθήσουν τα παιδιά να βγουν από το αδιέξοδο.
Επιτραπέζια παιχνίδια με τη συμμετοχή των γονιών ή κάθε είδους ομαδικό παιχνίδι θα τους δώσει ευχαρίστηση, υπευθυνότητα, και τόνωση της αυτοπεποίθησης.

Ας τα καλέσουμε να παίξουμε μαζί!

5 σχόλια:

  1. Τα δικά μου παιδιά ευτυχώς για αυτά παίζουν ακόμη στις αλάνες.Αυτά είναι τα καλά της επαρχίας.Είναι πιο κοινωνικά και πιο δημιουργικά θέλω να πιστεύω από ένα παιδί που μεγάλωσε κλεισμένο σε ένα διαμέρισμα περιμένοντας πότε ο γονιός θα έχει τον χρόνο να το πάει στην παιδική χαρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θυμάμαι και εγώ τον εαυτό μου να παίζω στην πυλωτή της πολυκατοικίας μου στην Αθήνα όπου είχε απεριόριστο χώρο με ελάχιστα αυτοκίνητα.Οι μαμάδες κατέβαιναν με ένα σκαμπο και έπλεκαν και εμέις παίζαμε μήλα ποδόσφαιρο κρυφτό κάναμε ποδήλατο...ακόμα και στα σκαλοπάτια στους ορόφους συναντιόμασταν για καποιο επιτραπέζιο.Τώρα όλοι οι χώροι έχουν κατηληφθεί από τα αυτοκίνητα τα 2πλά και 3πλά και δεν μπορεις καλά καλά ούτε εσύ να περπατήσεις!Τα καλοκαίρια πήγαινα στο χωριό για 3 μήνες και τα παιχνίδια μας ήταν κάθε φαντασίας.Τώρα με λύπη διαπιστώνω τις τεράστιες αλλάγες.Τα παιδιά να κάθονται είτε μόνα τους είτε με παρέα στο σπίτι ή στην καφετέρεια κολλημένα σε έναν υπολογιστή!!!Και οι γονείς προτεραιότητα έχουν την δουλειά και μετά τα παιδια.Αν και δεν ξέρω με τόσο εθισμό στα ηλεκτρονικά μέσα από όλους τους νεαρούς πώς μπορεις να προστατέψεις το δικό σου πώς μπορείς να το κάνεις να μην του φαίνεται μπανάλ το κρυφτό οι κούκλες κλπ?!Και γω λέω θα κάνω αυτό θα κάνω εκείνο αλλά θα το καταφέρω?Ποιος ξέρει?Ο χρόνος θα δείξει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μάρα συμφωνώ πως η επαρχία ακόμα έχει τα πλεονεκτήματά της, και τα παιδιά μπορούν να απολαμβάνουν τα παιχνίδια τους χωρίς ιδιαίτερους φόβους.
    Έρωτα όλα μπορεί να τα καταφέρει ένας γονιός. Πιστεύω, ότι αυτό που χρειάζεται ένα παιδί είναι να το παροτρύνουμε με σωστά ερεθίσματα και να περνάμε αρκετό χρόνο μαζί του.
    Σας παραπέμπω σ’ αυτό το λινγκ. Είναι η φωνή ενός μαθητή που με συγκλόνισε!
    http://www.pde.gr/index.php?topic=961.0

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ ωραία τα λεέι ο μαθητής μας και πάρα πολύ σωστά!Κρίμα να μας ξυπνάει ένα 12χρόνο παιδί και όχι η ωριμότητά μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ ωραίο το θέμα που μας έδωσες Ιωάννα!!! Ασφαλώς τα παιδιά τώρα παίζουν λιγότερες ώρες σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες και κυρίως στις μεγάλες πόλεις, γιατί στην επαρχία τα παιδιά έχουν ακόμη την ευκαιρία να βγαίνουν στους δρόμους και να παίζουν μερικά ομαδικά παιχνίδια...εγώ έχω την χαρά να βλέπω πιτσιρίκια κυρίως το καλοκαίρι να μπαίνουν στον κήπο μου και να κρύβονται όταν παίζουν κρυφτό!!!!! Όμως είπες και μια πολύ σωστή κουβέντα, δηλαδή οι ίδιοι οι γονείς φορτώνουν το ημερήσιο πρόγραμμα των παιδιών με επιπλέον επιμορφωτικές δραστηριότητες που τους στερεί το παιχνίδι, γιατί απλά δεν έχουν χρόνο να παίξουν...Και όσο και μαζί να είμαστε και όσο χρόνο και να τους δώσουμε εμείς οι γονείς δεν μπορούμε να υποκαταστήσουμε τις μια-δυό ώρες παιχνιδού με τα άλλα συνομήλικα του παιδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή