Πασχαλινά έθιμα σε όλη την Ελλάδα

Το Πάσχα γιορτάζεται με ευλάβεια και κατάνυξη σε όλη την Ελλάδα. Σε ορισμένα όμως μέρη τηρούνται μερικά πολύ παλιά έθιμα που έχουν τις ρίζες τους στα βάθη των αιώνων. Ας δούμε μερικά από αυτά.

Σε μερικούς ναούς του νησιού της Λέσβου, όπως για παράδειγμα στο μεγαλοπρεπή ναό του Αγ. Θεράποντα στο κέντρο της πόλης της Μυτιλήνης, που είναι η πρωτεύουσα του νησιού, γίνεται το θρησκευτικό έθιμο της αναπαράστασης της Καθόδου του Χριστού στον Αδη.

Το έθιμο αυτό προέρχεται από πολύ παλιά, τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Έτσι, τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου, όταν όλη η πομπή με τους ιερείς και τον υπόλοιπο κόσμο, που προηγουμένως έχουν γιορτάσει την Ανάσταση στο προαύλιο του ναού, πρόκειται να επιστρέψουν στο ναό, διαδραματίζονται τα ακόλουθα:

Κλείνει η κεντρική πύλη του ναού και από την έξω πλευρά (στο προαύλιο του ναού) μένει όλη η πομπή με τον επικεφαλής κληρικό ενώ από τη μέσα πλευρά (στο ναό) στέκεται κάποιος (συνήθως ένας ψάλτης του ναού). Κατά τη σκηνή αυτή ο επικεφαλής κληρικός αναπαριστά το Χριστό, ενώ ο άλλος αναπαριστά τον Αδη. Στη συνέχεια, με δυνατή φωνή, έτσι ώστε να ακούνε όλοι μέσα και έξω από το ναό, γίνεται ο παρακάτω διάλογος:

«Αρατε πύλας» (δηλαδή, Ανοίξτε τις πόρτες), τρεις φορές

«Τις εστί;» (δηλαδή Ποιός είναι;) τρεις φορές,

«Κύριος βασιλεύς της δόξης»

«Τις εστίν ούτος ο βασιλεύς της δόξης;»

Και ο επικεφαλής κληρικός ,κλωτσώντας δυνατά και με κρότο, την πύλη του ναού για να ανοίξει:

«Κύριος ισχυρός, ούτος εστίν ο βασιλεύς της δόξης»

Με το που ανοίγει η πύλη του ναού με αυτόν τον εντυπωσιακό τρόπο, ο επικεφαλής κληρικός και όλη η πομπή μπαίνουν ορμητικά στο ναό, ψάλλοντας όλοι μαζί δυνατά το "Χριστός Ανέστη". Αυτό το έθιμο αναβιώνει και σε άλλα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, όπως στην Λήμνο, και Χίο.

Η Σύρος βιώνει με ιδιαίτερο τρόπο το Πάσχα,μιας και στο νησί υπάρχει έντονη η παρουσία των καθολικών. Οι δύο θρησκευτικές της κοινότητες, η Ορθόδοξη και η Καθολική, γιορτάζουν συγχρόνως, με αγάπη κατάνυξη και αμοιβαίο σεβασμό τις Άγιες Μέρες του Πάσχα.

Οι Επιτάφιοι των Καθολικών στην Άνω Σύρο ξεκινούν από τον Ναό του Αγίου Γεωργίου. Στην Ερμούπολη ο επιτάφιος των Καθολικών ξεκινάει από τον ιερό Ναό Ευαγγελιστών οι επιτάφιοι των Ορθοδόξων, από τις ενορίες Αγίου Νικολάου, της Κοιμήσεως και την Μητρόπολη της Μεταμορφώσεως περιφέρονται και συναντώνται στην Κεντρική Πλατεία Μιαούλη, όπου γίνεται κατανυκτική δέηση και ψάλλονται τροπάρια της Μ. Παρασκευής από την χορωδία του Αγίου Νικολάου και Ιεροψάλτες.

Στην Ύδρα, το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής οι νέοι χωρίζονται σε δύο ομάδες, η μία πηγαίνει στην εκκλησία να στολίσει τον Επιτάφιο και η δεύτερη πηγαίνει στο λιμάνι. Εκεί, πάνω σε μια βάρκα φτιάχνουν μια κρεμάλα που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα και στην οποία κρεμούν το ομοίωμα του Ιούδα. Το βράδυ, μετά την περιφορά του Επιταφίου, ο ιερέας ανεβαίνει επάνω στη βάρκα, και βάζει φωτιά στο ομοίωμα.

Την Μεγάλη Παρασκευή , ο Επιτάφιος της συνοικίας Καμίνι μπαίνει στη θάλασσα και διαβάζεται η Ακολουθία του Επιταφίου, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα κατανυκτική.

Στη συνέχεια οι Επιτάφιοι τεσσάρων ενοριών συναντώνται στο κεντρικό λιμάνι, δίνοντας ένα ιδιαίτερο χρώμα.

Στην Ναύπακτο το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, πλήθος κόσμου, ντόπιοι και επισκέπτες, ακολουθούν την περιφορά του Επιταφίου, σχηματίζοντας πομπές, οι οποίες διέρχονται από το λιμάνι, όπου είναι αναμμένες δάδες ειδικά τοποθετημένες στις τάπες του Κάστρου, γύρω από το λιμάνι.

Στο μέσο της εισόδου του λιμανιού οι δάδες σχηματίζουν μεγάλο σταυρό, που φωταγωγεί ολόκληρο το λιμάνι παρουσιάζοντας μία φαντασμαγορική εικόνα μοναδικής ομορφιάς.

Το έθιμο αυτό έχει παράδοση πολλών χρόνων που φαίνεται να θέλει να συνδυάσει τη θρησκευτική μυσταγωγία με την ηρωική προσπάθεια του μπουρλοτιέρη Ανεμογιάννη να πυρπολήσει τη τουρκική ναυαρχίδα στο χώρο αυτό.

Ο εορτασμός της Μεγάλης Εβδομάδας στη Ζάκυνθο είναι μία σύνθεση από μοναδικές

και ανεπανάληπτες στιγμές που ζουν οι ντόπιοι και οι επισκέπτες του νησιού.

Η κατανυκτική ατμόσφαιρα και οι ιδιαιτερότητες του "Ζακυνθινού Πάσχα" με

τα ιδιόμορφα "αντέτια" (έθιμα) το κάνουν να είναι ξεχωριστό σε όλη την Ελλάδα.

Το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής, πλήθος πιστών συμμετέχει στην περιφορά

του Εσταυρωμένου που διασχίζει όλη την πόλη.

Στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου των Ξένων, η περιφορά του Επιταφίου, σύμφωνα με παμπάλαιο τοπικό έθιμο, γίνεται τις πρώτες πρωινές ώρες του Μεγάλου Σαββάτου, ενώ με την ανατολή του ηλίου, ο Δεσπότης σηκώνει την Ανάσταση.

Με το πρώτο χτύπημα της καμπάνας, ο Δεσπότης αφήνει ελεύθερα άσπρα περιστέρια ενώ από το καμπαναριό πετάνε στο δρόμο πήλινα δοχεία, όπως και όλοι οι κάτοικοι του νησιού από τα παράθυρά τους.

Στην Κάρπαθο έχουμε το πατροπαράδοτο έθιμο το "βυζάντι" , όπου αντί για σουβλιστό αρνί, γεμιστό αρνί με ρύζι, πλιγούρι και εντόσθια.

Η προετοιμασία του γίνεται το Μεγάλο Σάββατο. Στη συνέχεια, τοποθετείται στον παραδοσιακό Καρπάθιο φούρνο, ο οποίος σφραγίζεται με λάσπη και πηλό και ανήμερα

του Πάσχα τον ανοίγουν και γιορτάζουν την ημέρα αυτή με Καρπάθιο κρασί και παραδοσιακούς χορούς. Επίσης, στην Κοινότητα Μενετών (Καρπάθου) την ημέρα του Αγίου Γεωργίου γιορτάζεται το "Λακί".

Οι Λακιώτες συγκεντρώνονται στον ομώνυμο λόγο όπου εκεί φιλοξενούν όλους τους ξένους αλλά και τους κατοίκους από τα γύρω χωριά στους οποίους προσφέρουν κρασί και αρνί, στην συνέχεια ρίχνουν δυναμίτες στο γκρεμό.

Την Κυριακή του Πάσχα η Τρίπολη σκεπάζεται από τον καπνό που δημιουργούν οι φωτιές, που σιγά -σιγά ανάβουν, ξεκινώντας λίγο μετά τα μεσάνυκτα.

Το θέαμα με τις στήλες από το ύψωμα του Αγίου Θεοδώρου είναι μοναδικό.

Το πρωί της Κυριακής, αρχίζει το μεγάλο γλέντι με την συμμετοχή χορευτικών συγκροτημάτων, ενώ οι ντόπιοι και ξένοι ζωντανεύουν το έθιμο της κλεφτουριάς.

Προσφέρονται αρνί, Τριπολιτσιώτικο κρασί, κόκκινα αυγά, κουλούρια και μεζέδες.

Στο Λεωνίδιο το πιο εντυπωσιακό έθιμο της περιοχής είναι τα αερόστατα.

Το βράδυ της Ανάστασης γεμίζει ο ουρανός από φωτεινά "αερόστατα" τα οποία ανυψώνονται από τους πιστούς κάθε ενορίας. Κάθε σχεδόν σπίτι ετοιμάζει το δικό του αερόστατο. Τα αερόστατα ετοιμάζονται εβδομάδες πριν και στην ετοιμασία τους συμμετέχουν μικροί και μεγάλοι. Είναι φτιαγμένα από καλάμι και χαρτί και το ύψος τους φτάνει τα δύο μέτρα. Τα μικρότερα χρειάζονται 8 κόλλες χαρτί για να φτιαχτούν. Άλλα πάλι χρειάζονται 16 ή 18 κόλλες, ενώ τα μεγάλα από 32 ως 36. Για την πυροδότησή τους χρησιμοποιείται η "καλυμμάρα", που είναι πανί εμποτισμένο με λάδι και πετρέλαιο. Από κάθε ενορία αφήνονται περισσότερα από 100 αερόστατα

Την ίδια ώρα έξω από την εκκλησία γίνεται το κάψιμο του Ιούδα, ενώ την Κυριακή του πάσχα γίνεται τρικούβερτο γλέντι στην πλατεία της πόλης.

Στην Πάρο η περιφορά του Επιταφίου της Μάρπησσας, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς κατά την διάρκειά της, γίνονται δεκαπέντε περίπου στάσεις.

Σε κάθε στάση φωτίζεται και ένα σημείο του βουνού, όπου τα παιδιά ντυμένα Ρωμαίοι στρατιώτες ή μαθητές του Χριστού, αναπαριστούν σκηνές από την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, την προσευχή στο Όρος των Ελαιών, το Μαρτύριο της Σταύρωσης και την Ανάσταση.

Τα κεριά του Επιταφίου, τα φυλούν και όταν έχει φουρτούνα, βρέχει ή αστράφτει, τα ανάβουν να περάσει η κακοκαιρία. Στο εικονοστάσι, βάζουνε και κλαδί ελιάς, που παραμένει εκεί ως αγιώτικο.

Τα μεσάνυκτα του Μεγάλου Σαββάτου, το νησί γεμίζει από φώτα και τον θόρυβο των αμέτρητων πυροτεχνημάτων.

Η Σκιάθος είναι από τις ελάχιστες περιοχές της Ελλάδας όπου τηρείται το Αγιονορίτικο Τυπικό, όσον αφορά στις ώρες που γίνονται οι ακολουθίες των Εκκλησιών.

Η βραδινή ακολουθία του Επιταφίου, ξεκινά τα ξημερώματα του Μεγάλου Σαββάτου. Γύρω στις 4 το πρωί βγαίνουν οι Επιτάφιοι για περιφορά.

Ένας τελάλης, ο "προεξάρχοντας" απαγγέλλει δυνατά τους θρηνητικούς ψαλμούς

και πίσω με τους ψαλτάδες ψάλλει κι ο κόσμος όλος μαζί.

Ο Επιτάφιος κατεβαίνει μέσα από τα γραφικά στενάκια και τα καλντερίμια του νησιού. Όλα τα σπίτια είναι φωταγωγημένα, ενώ στις αυλές τα αναμμένα κεριά και το λιβάνι που καίει, μοσχοβολάει, δημιουργώντας μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Φτάνοντας στην εκκλησία των τριών Ιεραρχών, ενώνονται οι πιστοί των δύο εκκλησιών και όλοι μαζί συνεχίζουν την περιφορά σε ολόκληρο το νησί κι επιστρέφουν στις εκκλησίες γύρω από στις

5.30 το πρωί. Εκεί γίνεται από τους ιερείς η αναπαράσταση της "εις Άδου Καθόδου" του Χριστού και ενώ ψάλλεται το "άρατε πύλες", ο ιερέας ανοίγει χτυπώντας δυνατά το πόδι του, την εξώθυρα του Ιερού Ναού.

Σε λίγο ξημερώνει, μα κανείς δεν θα κοιμηθεί μια που η μέρα του Μεγάλου Σαββάτου προορίζεται για τις τελευταίες προετοιμασίες πριν την Ανάσταση.

Στην Λειβαδιά πιο χαρακτηριστικό έθιμο της πόλης, είναι το πολύ γνωστό και μοναδικό

"Πάσχα της Λειβαδιάς", διατηρείται και ζωντανεύει αφού οι νεώτεροι συμμετέχουν

με ιδιαίτερο μεράκι και κέφι στο έθιμο του "λάκκου".

Μετά την Ανάσταση και πριν καλά ξημερώσει οι Λειβαδίτες , ετοιμάζουν φωτιά, με τέχνη και προσοχή:

Ένας, κάνοντας το σταυρό του, βάζει φωτιά στο σωρό με τη λαμπάδα της Αναστάσεως. Οι φλόγες αγκαλιάζουν το σωρό. Με ραντίσματα νερού και συχνό χτύπημα με ένα μακρύ ξύλο, η θράκα είναι έτοιμη για να ψηθούν τα αρνιά. Το ίδιο γίνεται σε όλους τους "λάκκους" και ανεβαίνουν οι καπνοί, αναρίθμητοι και πυκνοί, σε τέτοιο βαθμό, που σκεπάζουν τον ήλιο που στο μεταξύ ανατέλλει.

Η πόλη τυλίγεται σε σύννεφα καπνού. Οι φωτιές είναι έτοιμες και τα αρνιά τοποθετούνται στους "λάκκους". Το γύρισμα των αρνιών και το γλέντι διαρκεί μέχρι

το απόγευμα, το οποίο συμπληρώνεται με τη συμμετοχή παραδοσιακών χορευτικών συγκροτημάτων και με την καύση των πυροτεχνημάτων που αλλάζουν στην κυριολεξία το χρώμα του ουρανού της Λειβαδιάς.

Στην Χαλκιδική το σημαντικότερο Πασχαλινό έθιμο είναι "του μαύρου νιού τ΄αλώνι".

Γιορτάζεται την Τρίτη ημέρα του Πάσχα, στην ομώνυμη τοποθεσία πάνω στους λόφους.

Μετά την επιμνημόσυνη δέηση και την εκφώνηση του πανηγυρικού της ημέρας, οι γεροντότεροι αρχίζουν τον χορό. Σιγά-σιγά πιάνονται όλοι οι κάτοικοι και πολλές φορές ο χορός έχει μήκος τετρακόσια μέτρα. Τραγουδούν και χορεύουν όλα τα Πασχαλινά τραγούδια και τελειώνουν με τον "Καγκελευτό" χορό, που είναι η αναπαράσταση της σφαγής 400 Ιερισσιωτών από τους Τούρκους, κατά την επανάσταση του 1821.

Ο χορός περνά κάτω από δάφνινη αψίδα όπου υπάρχουν όπου υπάρχουν δύο παλικάρια με υψωμένα σπαθιά. Ο χορός στη μέση περίπου του τραγουδιού διπλώνεται στα δύο με τους χορευτές να περνούν ο ένας απέναντι από τον άλλο για τον τελευταίο χαιρετισμό. Κατά την διάρκεια της γιορτής μοιράζονται σε όλους, καφές που βράζει σε μεγάλο καζάνι "ζωγραφίτικος", τσουρέκια και αυγά.

Ο χορός επαναλαμβάνεται το απόγευμα στην κεντρική πλατεία του χωριού

Στην Κέρκυρα στις 11 το πρωί του Σαββάτου στην Πρώτη Aνάσταση πέφτουν οι "μπότηδες". Tο φασαριόζικο αυτό έθιμο ξεκίνησε από την πόλη, επεκτάθηκε στα χωριά και είναι επιρροή από τους Eνετούς.

Oι Eνετοί την Πρωτοχρονιά πετούν από τα παράθυρα τους παλιά αντικείμενα, για να τους φέρει ο νέος χρόνος καινούργια. Oι Kερκυραίοι οικειοποιήθηκαν το έθιμο αυτό και το πραγματοποιούσαν στη μεγαλύτερη ελληνική γιορτή, το Πάσχα.

Σήμερα τα παλιά αντικείμενα αντικαταστάθηκαν από πήλινα κανάτια (ο μπότης είναι το κανάτι με το στενό στόμιο και τα δυο χερούλια) γεμάτα νερό, για να κάνουν μεγαλύτερο κρότο. Mια άλλη εξήγηση δίνει στο έθιμο ειδωλολατρική προέλευση. Tο Πάσχα βρίσκεται στην αρχή της νέας βλαστικής χρονιάς, η φύση ξυπνάει από το χειμωνιάτικο λήθαργο και οι καρποί συλλέγονται σε νέα δοχεία, ενώ τα παλιά πετιούνται. Mετά το σπάσιμο των κανατιών, οι Φιλαρμονικές ξεχύνονται στους δρόμους της πόλης παίζοντας χαρούμενα εμβατήρια.

Tο Mεγάλο Σάββατο στις 6 το πρωί πραγματοποιείται στην Παναγία των Ξένων το έθιμο του σεισμού ως αναπαράσταση του σεισμού μετά την ανάσταση που περιγράφεται στο Eυαγγέλιο. Aργότερα στις 9, γίνεται η λιτανεία του Aγ. Σπυρίδωνα, που καθιερώθηκε το 1550, όταν ο Άγιος έσωσε το νησί από το λιμό. Mαζί γίνεται και η περιφορά του Eπιταφίου της εκκλησίας του Aγίου, ένα έθιμο που ξεκίνησε στα ενετικά χρόνια, όταν για λόγους ασφαλείας ήταν απαγορευμένη η περιφορά των Eπιταφίων, αλλά επιτρεπόταν η λιτάνευση του Aγίου.

Κλείνοντας με αυτές τις όμορφες εικόνες σας εύχομαι και εγώ το Άγιο Φως ας φωτίσει τις ψυχές και τις ζωές όλων μας.

Καλή Ανάσταση!!!!