Τα αποτυπώματα του Γιώργου Καδήρογλου

Το ταλέντο είναι δώρο Θεού δεν μαθαίνεται δεν μεταβιβάζεται Είναι κάτι που βγαίνει από μέσα σου πηγαίο και σε προτρέπει να αποτυπώσεις στο χαρτί, στη πέτρα, στο μουσαμά, αυτό που με πάθος νιώθεις, αυτό που θέλει να εκφράσει ο εσωτερικός σου κόσμος.

Ποιητής και ζωγράφος, από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα με γοήτευσε η ποίηση του και η τέχνη της σινικής πάνω στη πέτρα και όχι μόνο.
Η έμπνευση για εκείνον δεν έχει όνομα….
Ο Γιώργος Καδήρογλου είναι ένας αναδυόμενος καλλιτέχνης που η σκέψη και η καρδιά του συμπορεύονται όταν γράφει ή ζωγραφίζει…
Σε μια προσωπική μας επαφή ανοίγει την καρδιά του στις Αμπλοκάριστες !



Ποτέ δεν προσχεδιάζω τι θα σπείρω πάνω στο χαρτί. Το ταξίδι ξεκινά με μια καμπύλη που ξεχύνεται και ακολουθούν οι παραπόταμοι του , τότε, η ματιά αλλάζει, η σκέψη οργιάζει και το ταξίδι της σινικής μόλις ξεκινά. Ποτέ δεν θέλω να τελειώσω ένα έργο, ψάχνω δικαιολογίες να καθυστερήσω τον τερματισμό , μάλλον, γιατί έτσι θέλω να πιστεύω, ερωτικό παιχνίδι ανάμεσα μας. Χρόνο, σκέψεις πάνω στο λευκό αποτυπώνω, ένα πολύπλοκο κωδικοποιημένο σύστημα σφραγίζει την στιγμή. Θυμάμαι πως τα πρώτα βήματα άρχισαν πριν 20 χρόνια περίπου, σαν φοιτητής στην Αθήνα όταν μετανάστευσα από το βορά την Ξάνθη, με σπουδές στην διοίκηση οικονομίας και στην πληροφορική, ανήσυχος πάντα με τα μολύβια και την παρθενικότητα του λευκού χαρτιού, ζητούσα να φλερτάρω μαζί τους ερωτικά, στην επαγγελματική πορεία γέμιζα τις ώρες εργασίας μου με το εμπόριο χρωμάτων που τις συνόδευα με χαμόγελο. Το ανακάτεμα μου με τα χρώματα είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργήσω εικαστικές παρανομίες... Αυτοδίδακτος τρομοκράτης των εικαστικών δρώμενων με ερασιτεχνικές βόμβες μολότοφ προσπαθώ με την ψυχή να ενεργοποιήσω την συνδεσμολογία που επινόησα κάποιο βράδυ…

ακύρωσες το λόγο με λίγα βότσαλα παιχνίδια Πηνελόπη των ευχών μου.....


ζωγραφισμένες χάντρες στα δάχτυλα σου κυλάνε,
φιλώ τα χέρια ,
ευλογία παίρνω ,
το ίδιο και οι πέτρες του εκεί,
από ρούχα σε απαλλάσσω
με βότσαλα και φιλιά σε σκεπάζω
παίζω πάνω σου
χείλια θηλάζουν
δονίζονται οι πέτρες
με ιδρώτα τις βερνικώνεις
στιλπνές με αρώματα έρωτα τις σκεπάζεις
δεν σταματώ ...
πέτρες ντύνω το γυμνό κορμί σου
φίλα με ψιθυρίζεις.....
ίσα ίσα βγαίνει η φωνή σου,
ξεχνάς να μιλάς
ακυρώνεις το λόγο
αισθήσεις ενθρονίζεις ανάμεσα μας
πέτρες ψαχουλεύω να βρω
πάνω σου να γεμίσω...
σπάει το μονοπώλιο της βαριάς ανάσας
κροτάλισμα από βότσαλα,
τρέμεις....
και οι πέτρες ερωτεύονται.....
υγραίνεις την στιγμή
βερνικώνεις την σινική,
φίλα με....
νιώθω θες να πεις...
δεν θες άλλη φορά να μιλήσεις.....
γυμνοί στο εκεί
ντύνει ο έρωτας εσένα,
στιγμές αιώνιες
Βότσαλα που χορεύανε στις ακτές μου...
φίλα με....
χτύπους τις καρδιάς σου ακούω να φωνάζουν,
ψάχνω τις τελευταίες σου παρθένες πλευρές να κλείσω....
- Ήρθες Οδυσσέα μου, η καρδιά σου πάλλεται
- Ναι....απαντά στην επαφή της η δικιά μου πάνω σου
χτύποι που στέλνουν ζωή
μιλάνε τώρα για έρωτα....
σε δένω πάνω μου...
κόμπος η αγκαλιά
ποιος μιλά;
κανείς....στο εκεί,
λιώνεις τα χείλια πάνω μου
σαν βουλοκέρι με σφραγίζεις....

ακύρωσες το λόγο με λίγα βότσαλα παιχνίδια
Πηνελόπη των ευχών μου




Ότι καταφέρνει την μάτια να παραβιάσει,

πόλεμος ξεσπά,
δεν μπορώ να γαληνεύσω,
μέχρι να με σκοτώσει ή να το νικήσω…
Ένα κομμάτι ξύλο, μια πέτρα λίγο χρώμα μπορεί να είναι αιτία μάχης στο μυαλό, άνεμος γίνομαι,
σε λιμάνι δεν μπορώ να δέσω,
αρματώνω την φαντασία,
σταυροφόρος γίνομαι ενός δικού μου σκοπού.


Αν υπάρχει μούσα τότε θέλω να την γνωρίσω,
κάτι με παρασέρνει,
στο δρόμο της μελάνης ερωτεύομαι,
δεν το καταλαβαίνω, γιατί …έτσι νιώθω.
Έρωτας η γραμμή,
προσπαθεί να με αποπλανήσει,
μια Οδύσσεια που χάθηκε στη τελευταία ραψωδία τις επιστροφής,
εκεί…

η έμπνευση παραδίδεται στην μούσα,
το σ’αγαπώ ξεχνά να τελειώσει…
ιδρώνω, πολεμώ, στις πεδιάδες των σκέψεων,
τσακίζομαι σ αυτές και οι εραστές, αδιαφορούν για μένα…
όταν οι δυνάμεις γονατίζουν,
οίκτο ζητούν και στο έπος ζητούν το τέλος του…