5 μέρες στο "Κλεινόν Άστυ"

Είναι πολλές μέρες που θέλω να γράψω.Κάτι λίγο η αποχή μου από τον υπολογιστή κάτι λίγο οι υπόλοιπες υποχρεώσεις το καθυστέρησα λίγο.
Το θέμα είναι η πενθήμερη παραμονή μου στο "κλεινόν  άστυ" που λέγεται Αθήνα.Αν έχεις να πας καιρό βλέπεις τους ρυθμούς των ανθρώπων να γίνονται ολοένα πιο γοργοί και αγχωμένοι.Άσε που δεν ξέρεις ποτέ αν θα γυρίσεις σώος.
Η σημερινή ανάρτηση έχει να σας διηγηθεί τα συναισθήματα μου για όσα είδα και φωτογράφησα.
Δευτέρα πρωί:Σύνταγμα και οι εύζωνες να φωτογραφίζονται από μια ομάδα τουριστών.Σκέφτομαι τελικά είμαστε ηλίθιοι γιατί τους έχουμε μπροστά μας και αμφιβάλω  αν ποτέ κανείς Έλληνας (εξαιρούνται οι επαγγελματίες φωτογράφοι)τους έχει αποθανατήσει.Προχωράω και ανά χείρας τις αποσκευές μου πάω να συναντήσω την "Έμορφη".
Αγκαλιές φιλιά,γυναίκες γαρ,ετοιμαζόμαστε να καφεδιαστούμε.Η Έμορφη που λέτε είναι Έμορφη και μέσα και έξω.Ένα χαμόγελο που σε παραλύει,κορμοστασιά,θηλυκότητα και ψυχή.
Εμορφιά μου δεν ξέρεις πόσο μα πόσο χάρηκα που καφεδιαστήκαμε και τα είπατε κοιτώντας η μια την άλλη στα μάτια.Αχ αυτά τα μάτια,δυναμικά και με τόση ντομπροσύνη.
Συνεχίζει η μέρα να κυλά και φτάνω στην Αδελφή εν ελαιολάδου ψυχή.Για όσους δεν κατάλαβαν, την κουμπάρα μου.Ξεκουράστηκα και ετοιμάστηκα για την πρώτη μου υποχρέωση...και κάπως έτσι τελειώνει η πρώτη μέρα στην Αθήνα.
Ξημερώνει η Τρίτη.Οτι έχω τρέξιμο έχω...αλλά το βλέπω χαλαρά.Ξεκινάω λοιπόν πάω από εδώ από εκεί και καταλήγω στην πλατεία Κολωνακίου για το επόμενο ραντεβού.Και τώρα τι κάνουμε κυρά Μάρα;Περίμενα την Οσκαροδαφνοστεφανωμένη.Κάνοντας βόλτες βλέπω μπροστά μου ένα "ναό" .
Ο "ναός" ήταν γεμάτος μυρωδιές εκλεκτές η ποιότητα να αναβλύζει από παντού.Προσεγμένα προϊόντα  χωρίς φαμφάρες και σαχλαμάρες.Ο ναός ανήκει στον γκουρού (κατ εμε) Στέλιο Παρλιάρο.
Στεκόμουν πάνω από τον πάγκο με τα σοκολατάκια.Ειλικρινά έχω να νιώσω πάρα πολλά χρόνια τέτοια οσφρητική ηδονή.Το άρωμα της σοκολάτας να μπαίνει στα ρουθούνια μου και εγώ καθηλωμένη  να παίρνω βαθιές ανάσες.Μέσα σε αυτήν την νιρβάνα που βρισκόμουν ήρθε η υπάλληλος να με συνεφέρει.Να σας βοηθήσω;Αμάν λέω με πήραν χαμπάρι.Είδα διάφορα και έκανα τα ολίγα ψώνια μου.Ευχαρίστησα την κοπέλα για την ανοχή της. Ήμουν πολύ περίεργη το ομολογώ.

Μετά από 5 λεπτά και αφού τελείωσα το chocoshopping therapy κατευθύνομαι στο ραντεβού μου για τον άλλο καφεδιασμό με την Οσκαροδαφνοστεφανωμένη.Αγκαλιές,φιλιά τι πρωτότυπο,και αρχίζει η κουβέντα.Εγώ καρφωμένη στα μάτια.Μάτια που αν ξέρεις να τα διαβάσεις βλέπεις ότι έχεις απέναντι σου έναν άνθρωπο άλλου επιπέδου.Μάτια καθαρά.
Τα είπαμε τα συζητήσαμε ...όχι δεν υπήρξε κάτι να συμφωνήσουμε και να υπογράψουμε.Μόνο μια υπόσχεση ότι θα ξανάβρεθουμε σύντομα.
Συνεχίζω λοιπόν με άλλη υποχρέωση....και να που έρχεται η ώρα της επιστροφής στην βάση .Μπαίνω στο μετρό και βγαίνω στο Μοναστηράκι,για να συνεχίσω με άλλο μέσο....πάω από εδώ από εκεί και βλέπω μπροστά μου ανακοίνωση για στάση εργασίας.Τώρα δέσαμε λέω.Κατευθύνομαι προς την Αθηνάς βασιζόμενη στις οδηγίες της Κουμπάρας.Στην έξοδο ακούω βιολιά.Στέκομαι για λίγο και αποθανατίζω το θέαμα.

Προχωράω για να πάρω άλλο μέσο και εκεί μπροστά μου από τα πιο αποκρουστικά για μένα θέαμα .Τι θρίλερ και αίματα ,τι βρυκόλακες και ζόμπι.Εδώ η πραγματικότητα.
Κάποιος προφανώς από υπερβολική δόση ναρκωτικών ουσιών να έχει πέσει κατά μεσής στον δρόμο και κάποιος να προσπαθεί να τον συνεφέρει.Οι καταστηματάρχες της περιοχής να καλούν το 166 και την αστυνομία.

Εγώ μετά από λίγο μέσα σε ταξί ταραγμένη και με το μυαλό μου σε πλήρη αποσυντονισμό.Το αποτέλεσμα ο ταξιτζής να μου κόψει καλή ταρίφα.
Γυρνώ στην βάση μου αποσβολωμένη από το θέαμα και την σκέψη τι να έγινε με αυτόν τον άνθρωπο. Ποια η έκβαση;Ένα φλυτζάνι με δυνατό καφέ με έφερε στην πραγματικότητα.Άλλωστε σε λιγότερο από 2 ώρες πρέπει να συνεχίσω και να ακολουθήσω το πρόγραμμα μου.Ξαπλωμένοι σχεδόν όλοι στον καναπέ να βλέπουμε φωτογραφίες οικογενειακές και να γελάμε.Έτσι συνήλθα.
Ήρθε η ώρα να φύγω πάλι.Αφού ολοκλήρωσα το πρόγραμμα της ημέρας  κάναμε μία βόλτα στα μαγαζιά με την κουμπάρα.Σταματάμε να χαζέψουμε παπούτσια και βάζω τα γέλια.Γιατί  γελάς;Λέει η Κουμπάρα.Η εξήγηση βρίσκεται στην φωτογραφία.

Ολόκληρη βιτρίνα με γυναικεία παπούτσια και μια απλή αναφορά στα ανδρικά.
Φτάνουμε στην βάση μας και με πολύ γέλιο τελειώνει ακόμη μια κουραστική μέρα.
Τετάρτη πρωί...τα τηλέφωνα χτυπούν.Φιλές καλές που θέλουν να μάθουν τις εξελίξεις.Η μια μάλιστα είπε χαρακτηριστικά...."εγώ σε έστειλα Αθήνα για "δουλειές"και όχι να πίνεις καφέδες.Ζηλεύω"
Φεύγω παρέα λοιπόν με την Αδελφή εν ελαιολάδου(μην πω πάλι κουμπάρα) με το αυτοκίνητο να με πάει από εδώ και από εκεί.Από το κέντρο, Πειραιά και πάλι πίσω και από εδώ και από εκεί..
Βλέπεις τα μέσα μαζικής μεταφοράς είχαν στάσεις εργασίας.Θα μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συντονιστώ και να τα καταφέρω.Μετά από τα πήγαινε και έλα,ήρθε η ώρα να συναντήσω το Γιαβρί.Το Γιαβρί είναι από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους.Δεν έχει περάσει μέρα που να μην την σκεφτώ .Άνθρωπος με πολύ μα πολύ χιούμορ και αδαμάντινο χαρακτήρα.Καθόμαστε στο τραπέζι να φάμε..και εκεί μου λέει και τώρα ετοιμάσου για αποκαλυπτική φωτογραφία.Μου δείχνει μια φωτογραφία η οποία μου χάρισε ξεκαρδιστικό γέλιο για ένα 10 λεπτο.Ασταμάτητο γέλιο.Σταμάτησα γιατί με πόνεσε το στομάχι μου.Φάγαμε και ήπιαμε το καφεδάκι μας αγναντεύοντας την θάλασσα.
Εκεί που ήρθα και βυθίστηκα στην πολυθρόνα στην βεράντα ήταν όταν απολάμβανα το σουφλέ σοκολάτας.Το γιαβρί βλέπεται δεινή μαγείρισσα.Ήρθε η ώρα να φύγω να πάω να τελειώσω ακόμη μια υποχρέωση μου.Αγκαλιές,φιλιά(πρωτότυπο ε;) και εγώ μπαίνω στο λεωφορείο για να φύγω.Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι δεν της είπα πόσο μα πόσο χάρηκα που την είδα.Στέλνω αμέσως μήνυμα.
Τετάρτη βράδυ πλέον και κάνω έναν απολογισμό για αυτές τις τρεις μέρες.Πόσα πολλά και διάφορα συναισθήματα είχαν περάσει από "μέσα" μου.
Πέμπτη ξημέρωσε και εγώ έχω ρεπό.Τα τηλέφωνα από τις φίλες μου συνεχίζουν...άλλη να ζηλεύει,άλλη να ρωτάει για όλες τις εξελίξεις και κάποια άλλη απλά για να πούμε την καθιερωμένη καλημέρα. Το πρόγραμμα ελεύθερο και έτσι κάναμε τις βόλτες μας αλλά και αράξαμε στην βεράντα με την Αδελφή εν ελαιολάδου γελώντας ασταμάτητα.
Παρασκευή πρωί....ούτε καφέ δεν ήπια.Πάω για εργαστηριακά.Η μια εξέταση έχει αιμοληψία κάθε μισή ώρα...εγώ κάθε άλλο από ετοιμοπόλεμη.Μάλλον έτοιμη να κοιμηθώ ήμουν.Αφού τελείωσα με τις εξετάσεις φτάνω στην βάση μου κουρέλι....Το μόνο που ζητάω απεγνωσμένα είναι μια κούπα καφέ.
Μετά από 10 λεπτά ήμουν εντάξει.Τελικά μεγάλη εξάρτηση ο καφές.
Αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε λίγο ήρθε η ώρα να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να φύγω να γυρίσω στο δικό μου σπίτι.Η κουμπάρα θα με πήγαινε στο σταθμό.Μέσα στον ανελκυστήρα (πάντα μου άρεσε αυτή η λέξη) πέφτει το σύνθημα των ημερών "Γελάμε;" Και ξεσπάμε στα γέλια.
Η άφιξη μου στο σπίτι δεν θα έλεγα ότι ήταν μετά Βαΐων και κλάδων.Το ότι είχα λείψει από τους "άντρες" είναι σίγουρο.Αγκαλιές φιλιά(εντάξει έγινα γραφική) και ατελείωτη κουβέντα με το πυθαράκι.
Ο λόγος που γράφω σήμερα όλα αυτά δεν είναι φυσικά για να σας πω πως τα πέρασα στην πρωτεύουσα.Ο λόγος είναι τα πολλά και ανάμεικτα δικά μου συναισθήματα.Οι εναλλαγές τους και φυσικά οι αδελφές ψυχές που νοιαζόντουσαν για μένα.Το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε ΑΥΤΕΣ